مقایسه‌ درجه تبدیل درکامپوزیتهای با پایه متاکریلات و پایه سایلوران تحت تأثیر عمق و رنگ نوار ماتریکس

مقدمه:برای بهبود کیفیت ترمیمهای همرنگ دندان که امروزه به صورت شایعی در دندانپزشکی ترمیمی استفاده می‌شود، مواد و تجهیزات متنوعی ارائه می شود. هدف از این مطالعه بررسی درجه تبدیل دو نوع کامپوزیت متاکریلات و سایلوران بیس در عمقهای مختلف با کاربرد نوار ماتریکس شفاف و آبیرنگ بود. مواد و روشها: در این مطالعه تجربی– آزمایشگاهی، دو نوع کامپوزیت با پایه متاکریلات و سایلوران، به تعداد 48 نمونه قالبهای از پیش ساخته شده با ضخامتهای 1، 2 و 3 میلیمتر آماده شد. نیمی از نمونه ها به وسیله نوار پلی استر شفاف و نیمی دیگر با نوار آبی رنگ پوشانده شدند و توسط دستگاه لایت کیور سخت شدند. جهت بررسی درجه تبدیل توسط دستگاه FT-IR مورد بررسی قرار گرفتند. با استفاده از مقایسه طیف جذبی IR بین نمونه مونومر و نمونه پلیمر شده، درجه پلیمریزاسیون تعیین گردید. داده‌ها با آزمونهای آماری من ویتنی و کروسکال والیس آنالیز شدند. یافته ها: بیشترین میانگین درجه تبدیل، مربوط به گروه کامپوزیت 90P  با کاربرد نوار شفاف در ضخامت 1 میلیمتر (29/1±5/45) و کمترین میزان، مربوط به گروه کامپوزیت 350Z با کاربرد نوار شفاف در ضخامت 3 میلیمتر (70/1±7/14) بود. در مقایسه میانگین چهار گروه، بیشترین درجه تبدیل مربوط به گروه پایه سایلوران و نوارآبی (41%)  و پس از آن همین کامپوزیت و کاربرد نوار شفاف (6/39%) بود. درجه تبدیل در این مواد، بسیار بالاتر از انواع دارای پایه متاکریلات (21%) بود. نتیجه گیری:در صورت لزوم انجام ترمیمهای عمیقتر که امکان دسترسی منبع نوری به عمق حفره نباشد، استفاده از کامپوزیت با پایه سایلوران و نوار پلی استر آبی رنگ باعث افزایش درجه تبدیل می گردد.